Polską formację wojskową pod nazwą Legiony Polskie utworzono w sierpniu 1914 roku w Galicji, wkrótce po wybuchu I wojny światowej pomiędzy przeciwstawnymi sojuszami Trójprzymierza (Imperium Brytyjskie, Republika Francuska i Imperium Rosyjskie) oraz Mocarstw Centralnych (Cesarstwo Niemieckie i Austro-Węgry).
Oddziały Legionów polskich
Oddziały Legionów brały udział w wielu bitwach z siłami imperialnej Rosji, zarówno w Galicji, jak i w Karpatach. W bitwie pod Łowczówkiem poniosły horrendalne straty, mając przewagę liczebną trzy do jednego. Zdobyły Kielce, a w 1915 r. wzięły udział w ofensywie na Warszawę. W czerwcu 1916 r. legiony polskie liczyły ok. 25 tys. żołnierzy. Zarówno liczba żołnierzy, jak i skład oddziałów ulegały szybkim zmianom. Po bitwie pod Kostiuchnówką, w której zginęło 2 tys. polskich żołnierzy opóźniając ofensywę rosyjską, Józef Piłsudski zażądał od mocarstw centralnych gwarancji niepodległości dla Polski i częściowo mu się to udało. Legiony Polskie przekształciły się w Polski Korpus Pomocniczy. Po akcie 5 listopada 1916 r., na mocy którego powstało marionetkowe Królestwo Polskie w latach 1916-18, Legiony Polskie zostały przekazane pod komendę niemiecką. Większość członków odmówiła jednak złożenia przysięgi na wierność niemieckiemu cesarzowi i została internowana w Beniaminowie i Szczypiornie (kryzys przysięgowy). Około 3000 z nich zostało wcielonych do armii austro-węgierskiej i wysłanych na front włoski.
Około 7500 pozostało w austriackim Polskim Korpusie Pomocniczym oraz w upadającym niemieckim Polnische Wehrmacht. Komendantami Legionów byli kolejno: Gen. Karol Trzaska-Durski (wrzesień 1914 – luty 1916), Gen. Stanisław Puchalski (do listopada 1916), Płk Stanisław Szeptycki (do kwietnia 1917) i Płk Zygmunt Zieliński (do sierpnia 1917).